16.

     Usłyszałam już mnóstwo opinii w sprawie zorganizowanego balu. Moje ego zaraz wybuchnie z tych pochwał, a policzki spłoną od ciągłego rumienienia się. Wyjście przed sale było najlepszym rozwiązaniem. Muzyka i głośne rozmowy od razu się stłumiły a ja mogłam odetchnąć świeżym powietrzem. Było już po dwudziestej, wiał lekki, przyjemny wietrzyk.
- Hej piękna. - Marco stanął obok mnie z papierosem za uchem.
- Przestań, bo moje ego wybuchnie. - powiedziałam śmiejąc się.
- Palisz? - machnął mi paczką papierosów.
- Ahh daj. - wzięłam, bo co mi szkodzi.
Odpaliłam papierosa i zaciągnęłam się głęboko. Zakręciło mi się w głowie, więc oparłam się dłonią o ścianę budynku.
- Długo się nie paliło, co? - zaśmiał się, odpalając swojego papierosa.
Kiwnęłam tylko głową.
- Widziałem, że wzięłaś sobie moją rade do serca i znalazłaś sobie innego towarzysza hm? - szturchnął mnie znacząco łokciem w bok.
- Nawet nie wiem gdzie jest Oscar.
- Pewnie zalicza jakąś bogatą dziunie w ubikacji.
- O wilku mowa... - wyszeptałam.
Pan szanowny Oscar Fox kierował się właśnie w moją stronę z szatańskim uśmieszkiem.
- Zapraszam do środka. - objął mnie w talii.
Nie potrafiłam zaprzeczyć, wyrzuciłam niedopalonego papierosa i posłałam uśmiech do Marco, ten jednak tylko pokiwał głową i spuścił wzrok. O co mu do cholery chodzi?
Oscar prowadził mnie... w stronę łazienki?! Co jest? Jestem rozmazana, brudna czy co? Mimo jego objęcia stanęłam przed drzwiami, na co zrobił zaskoczoną minę.
- Coś nie tak? - zapytał zbliżając się. - Ah tak, proszę. - wręczył mi kopertę.
- Co to? - zajrzałam do niej i od razu tego pożałowałam. Pieniądze?
- Chyba jeszcze nie czas wypłaty? - wcisnęłam mu kopertę z powrotem w dłoń. Tyle kasy jeszcze nie widziałam na oczy.
- To za dzisiejszy wieczór, który się jeszcze nie skończył. - dwa ostatnie słowa wypowiedział z naciskiem.
- Nie rozumiem? - i nie chcę rozumieć.
- Oh Victorio, to wszystko to twój obowiązek. Wiedziałaś, na co się piszesz.
- Co? Pójście z Panem do łazienki? Że niby w jakim celu?! - chciałam odejść od niego.
- Ciszej! - złapał mnie za nadgarstek i ścisnął.
Wystraszyłam się. Na prawdę ten facet mnie przeraził. On ma nie równo pod sufitem. Zaczęłam się rozglądać. Zobaczyłam Marco, z miną mówiącą, że nie może mi pomóc. Starałam się wyrwać rękę.
- Victorio przestań! Chyba chcesz nadal pracować w tej firmie?
Jego twarz była blisko mojej, widziałam jak zaczyna się wściekać. Serce biło mi jak oszalałe.
- Oscar, daj spokój.
Pan Szef Wszystkich Szefów puścił moją rękę, poprawił krawat i bez słowa odszedł, rzucając mi spojrzenie 'to jeszcze nie koniec'. Stałam jak wryta. Przede mną pojawił się Lucas.
- Wy... Się znacie? - wyszeptałam.
Miałam ochotę wpaść w szloch.
- Potrzebujesz czegoś? - nie odpowiedział mi na moje pytanie.
- Mojego łóżka i lodów...
Zdaje się, że go rozbawiłam, ponieważ kąciki jego ust drgnęły w uśmiech.
- Jeśli pozwolisz, odwiozę Cię.
- Tak, proszę...
     W mgnieniu oka znaleźliśmy się w samochodzie. Jechaliśmy w ciszy. Będąc sam na sam z Lucasem, nie odczuwałam takiego strachu jak będąc pomiędzy ludźmi z Oscarem. Wzrok wlepiłam w szybę. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Samochód zatrzymał się na parkingu za budynkiem, w którym znajdowało się moje mieszkanie.
- Jesteśmy. - oznajmił mój dzisiejszy wybawca.
- Dziękuję. Lucas...
- Tak?
Poczułam jego wzrok na sobie. Nie odwracając głowy od szyby zapytałam:
- Czy... Może wejdziesz na herbatę?
Nic nie odpowiedział. Zgasił silnik i wyszedł z samochodu, by zaraz otworzyć mi drzwi i pomóc wyjść. Posłałam mu tylko szczery uśmiech.
     Wjechaliśmy windą na moje piętro i weszliśmy do mieszkania.
- Rozgość się, tylko się przebiorę i zrobię tą herbatę.
Wskoczyłam do sypialni, ściągnęłam sukienkę i rzuciłam ją w kąt. Nie miałam ochoty na nią patrzeć. Mając ją na sobie czułam się brudna. Założyłam jeansy, szary t-shirt bez specjalnych nadruków czy też obrazków, a włosy spięłam w kok. Miałam dość tych loków. Zmyłam cały makijaż i użyłam tylko tuszu do rzęs. Czułam się o wiele lepiej w normalnych ciuchach. Wyszłam z sypialni w celu zrobienia herbaty, lecz ktoś mnie wyręczył.
- Herbata gotowa. - oznajmił Lucas, spoglądając na mnie.
Miał  na sobie koszulę i spodnie od garnituru, jedną rękę miał na udzie, a drugą na oparciu kanapy.
Posłałam mu uśmiech i usiadłam po drugiej stronie kanapy dając jedną nogę pod tyłek.
- Coś małomówna dziś jesteś.
Wzięłam kubek herbaty w obie dłonie, zrobiłam łyk i postawiłam go sobie na kolanie nadal trzymając.
- Cóż... Nie mam nastroju dziś.
- Może chcesz pobyć sama? Mam się zmyć?
- Nie! - omal nie wykrzyczałam. - Zostań... Nie wytrzymam kolejnego samotnego wieczoru, oszaleje. - wypowiedziałam już ciszej.
Lucas posłał mi tylko przyjazny uśmiech po czym zrobił łyk herbaty.
- Ładnie dziś wyglądałaś. - wypalił nagle.
- Nie, proszę nie. To była sukienka od Oscara
- Okeey. - chwila namysłu. - Wyglądałaś strasznie. - dodał po chwili śmiejąc się.
- O wiele lepiej się czuję, dzięki. - również się zaśmiałam.
      Nie chciałam, by ten wieczór się skończył. W końcu mogłam się do kogoś odezwać. Na prawdę źle działają na mnie samotne wieczory. Czułam się swobodnie przy nim. Czułam, że mimo wszystko mnie rozumie. Rozmawialiśmy, rozmawialiśmy i rozmawialiśmy.

      Otworzyłam oczy. Wokół było ciemno. Wstałam i po omacku zaświeciłam światło w salonie. Jego już nie było. Wzięłam telefon do ręki, było po drugiej w nocy. Czekał na mnie również jeden nieprzeczytany sms.

Od: Lucas
" Zasnęłaś pewnie ze zmęczenia. Nie chciałem Cię budzić. Weź sobie jeden dzień wolnego, wymyśl coś i zadzwoń do Marco, on resztę załatwi. Przyda Ci się odpoczynek."

Uśmiechnęłam się pod nosem. On jest cudowny. Wysłałam mu w odpowiedzi podziękowanie, a na końcu dodałam dwukropek z gwiazdką ah. Przeszłam do sypialni w celu dalszego snu. Mimo wszystko muszę wstawić się jutro w pracy.

     Rano wzięłam długi prysznic, chciałam zmyć wszelakie pozostałości po wczorajszym balu. Stałam pod strumieniem gorącej wody. Wpadłam w płacz. Chce do domu. Do mojego prawdziwego domu, gdzie są wszyscy których kocham. Nie chcę tu być. Muszę wszystko przemyśleć w ten weekend. Gdy już się uspokoiłam i wyszłam spod prysznica, pomordowałam się chwilę z włosami, które nie chciały ze mną współpracować. Wiedziałam, że ten dzień będzie do dupy. Spięłam je w kucyk. Na śniadanie standardowo kawa i wiadomości. Już od rana trąbili o wczorajszym balu. Nie miałam ochoty tego słuchać, więc wyłączyłam telewizor. Siedziałam w ciszy i piłam kawę.
     W pracy unikałam jakiegokolwiek kontaktu z Oscarem. Wykonywałam w spokoju swoją pracę, którą zadał mi Marco. On również nie był s tanie wytłumaczyć swojego wczorajszego zachowania. Coś ukrywa. Sam stwierdził, że nie może mi wszystkiego powiedzieć, cokolwiek ma to znaczyć. Mój spokój przerwała czyjaś kłótnia. Nie słyszałam dokładnie o co poszło, ale z ciekawości wychyliłam nos znad mojego boksu. Doznałam szoku. Oscar kłócił się z Lucasem na końcu sali. Miałam ogromną nadzieję, że nie chodzi o wczorajszy incydent. Lucas był bardzo zdenerwowany, chociaż to mało powiedziane. Gestykulował, a Oscar starał się go uspokoić. Mój wczorajszy wybawca chodził w tę i we w tę. Stanął po czym potarł kark dłonią. Spojrzał w moją stronę. Szybko schowałam się w boksie. Nie mój interes. Modliłam się tylko, by tu nie podszedł.
     W czasie przerwy zrobiłam to, co obiecywałam sobie, że już nigdy nie zrobię. Wyszłam przed budynek zapalić papierosa, którego nabyłam w drodze do pracy. Jako karę wyznaczyłam sobie powrót do domu na piechotę.

     W samotnej podróży do domu doszłam do wniosku, że tu nie pasuję. Po zakończeniu jutrzejszego dnia w pracy mam zamiar stawić czoła Oscarowi i poinformować go o moim wypowiedzeniu, które przysługuje mi z dnia na dzień z powodu mojego okresu próbnego w tej firmie. Na samą myśl, że będę przy mamie, Davidzie, Kate, no i Mailo uśmiech maluje mi się na twarzy.
- Co Pani taka zadowolona?
- Śledzisz mnie. - oznajmiłam spoglądając na Lucasa, który dorównał mi kroku. Po zilustrowaniu go stwierdziłam, ze był po joggingu.
- Może Bóg tak chce byśmy wpadali na siebie.
- Boga nie ma. - zaśmiałam się.
- Ooo jaka buntowniczka.
Zatrzymałam się. On również. Odwróciłam się w jego stronę i spojrzałam na niego.
- Herbaty? - uśmiechnął się.
Jest niemożliwy. Zrozumiał mnie bez słów. Kiwnęłam tylko głową.
     Po drodze kłóciliśmy się, kto zrobi herbatę. Oczywiście wygrałam. Gdy tylko weszliśmy do jego posiadłości skierowałam się do kuchni, a on sam na piętro w celu ogarnięcia się po joggingu. Pozwoliłam sobie przeszukać szafki w kuchni, bo przecież nie wparuje mu teraz do łazienki, czy gdziekolwiek jest z zapytaniem gdzie herbata. Natrafiłam na pianki. Nie jadłam pianek od... Nawet nie pamiętam, kiedy ostatnio je jadłam. Przesypałam je do jakiejś miski, którą udało mi się znaleźć.
Po zalaniu herbaty i wyciągnięciu saszetek z kubków, zaniosłam je do salonu wraz z miską.
Usiadłam po tzw "turecku" na fotelu z kubkiem w dłoni. Po kilku minutach Lucas zawitał na kanapie.
- Natrafiłam na pianki, pomyślałam, że taka przekąską... - wydukałam.
- Jasne, jedz. - wcisnął jedną do ust, a drugą rzucił we mnie.
Wybuchnął śmiechem. Zaczęłam się również śmiać.
- Po pracy chyba możesz wyluzować, co? - wepchnął kolejną do ust.
Zabrałam piankę z kolana i zrobiłam to co on, a dla bezpieczeństwa odłożyłam kubek. Mogłabym je jeść kilogramami.
Lucas wyglądał jak małe dziecko zajadające się piankami. Na prawdę przyjemnie mi się z nim spędzało czas. Wpychał ogromną ilość pianek do buzi po czym wymawiał jakieś zdanie. Moim zadaniem było odgadnięcie cóż takiego powiedział.
- Cooo? - zaczęłam się śmiać, gdyż kompletnie go nie rozumiałam i dodatkowo wyglądał komicznie.
- Jeę ojny yak ak! - powtórzył.
- Poddaje się.
Lucas zasłonił usta dłonią i z trudnością przełknął zawartość buzi.
- Jestem wolny jak ptak! Jak mogłaś nie zrozumieć. - zrobił łyk herbaty
- Tylko do soboty, nie ciesz się tak.
Westchnął tylko.
- Nie mam racji? ...W sumie to nie moja sprawa.
- Leila zostaje w Vegas, odwidziało jej się wychodzenie za mąż i trzymanie się jednego faceta.
- No co ty!? - wypaliłam.
Nie mogłam w to uwierzyć. Jak ta blondi mogła coś takiego zrobić? I to takiemu facetowi. Na dodatek to w tym tygodniu, kiedy mieli brać ślub.
     Lucas postanowił postawić wino za nasze marne, nieukładające się życie. Nie zaprzeczyłam, gdyż czułam, że dobrze mi zrobi napicie się czegokolwiek mocniejszego od herbaty.




~*~
Ja pierdziele. Czytając wasze blogi, sądzę że mój to kompletne dno -.-
Nie mam pojęcia kiedy new, gdyż przez ponad pół dnia jestem w pracy + obowiązki domowe :(